En nu zijn ze er allebei niet meer

We zijn wezen, mijn zus en ik. Mijn kinderen hebben geen opa en oma meer. Mijke en Frederike gelukkig nog wel. Mama is overleden 9 september 2024. Dus dit is zijn eerste sterfdag dat ik haar niet bel. Nu ze er beiden niet meer zijn en we het huis langzaamaan leeg hebben gemaakt is de leegte extra voelbaar. Annette is vandaag nog even in het huis. De plek waar onze beide ouders stierven en wat wij 52 jaar lang ons ouderlijk huis hebben mogen noemen. En alles wat overblijft is liefde, respect, waardering, dankbaarheid en o zoveel mooie herinneringen en anekdotes. Deze zin staat op hun, per 12 april gezamenlijke graf en klopt nog steeds zo goed. We koesteren de herinneringen en delen ze met elkaar. Want we missen ze allebei vreselijk.

Veel te lang geleden, veel te vroeg

Veel te lang geleden werd je veel te vroeg bij ons weggehaald. Vandaag een appje van Annette, je zou 86 jaar zijn geworden en je had het vast gisteren met asperges gevierd. Je bent dit jaar 16 geleden gestorven en de blog is ook een beetje dood aan het gaan. Logisch want we maken geen nieuwe herinneringen met je. Maar weet dat we ze wel elk jaar weer beleven. Nog steeds zijn we enorm dankbaar voor je liefde, je strenge woorden, het vertrouwen en alles wat je voor ons hebt gedaan en eigenlijk nog steeds doet. Je kleinkinderen hebben de wildste herinneringen aan je. Ondertussen proberen we nog heel veel herinneringen met mama te maken. We missen je papa!

Kaarsje opgestoken

83 jaar, van harte. We hebben er samen op geluncht en natuurlijk even een kaarsje voor je gebrand en je graf bezocht. Dan ben je toch even bij ons qua gevoel maar ondertussen ook zo ver weg. In de Prinsen app, met alle neven en nichten, stuurde ik een foto van Julian bij je graf. Alexandra en Mart kwamen met de allermooiste herinneringen aan je. Van al die plaagacties die je continu op hun losliet toen je nog geen kleinkinderen had. Natuurlijk opsluiten in de koelcel, worchestersaus laten drinken, met de achterkant van een groot mes zogenaamd in hun arm snijden en vertellen dat Sinterklaas in de telefooncel belde en dan vanuit de receptie echt bellen en ze de stuipen op het lijf jagen. Mooie herinneringen, die hebben we allemaal nog. Wat jammer dat we er al 13 jaar geen nieuwe bij hebben mogen maken.

13 Jaar geleden

Vandaag plaatste ik dit bericht op Instragram. Ja ook die social media zaken ken je niet meer. 13 jaar geleden was je nog heel vernieuwend met je blog maar er zijn zoveel meer dingen bij gekomen ondertussen. Zoals Annette vandaag zei, appen met je papa, dat hebben wij nooit gedaan. Je nam je mobiele telefoon sowieso nooit mee. Hadden we vast irritant gevonden. Terwijl ik dit schrijf is het ongeveer de tijd dat je 13 jaar geleden stierf. De dag was intens en dat gevoel kwam vandaag weer helemaal terug. Het slijt ja het verdriet maar zoals mama vandaag zei, hoe langer geleden hoe meer ik hem mis. Ja we vergeten wel eens je moeilijke kanten en ja dan missen we opeens alles. Zo ook vandaag. Kus papa, hoop dat je in de hemel gewoon kan knuffelen met al je broers en zussen. P.S. Tante Ans is 90 geworden, wat zal je jaloers zijn ;-)

Geen leven voor jou in de 1,5 meter maatschappij

Lieve pap, 82 jaar zou je vandaag geworden zijn. Onderdeel van de kwetsbare groep zoals we dat tegenwoordig in corona tijd noemen. Als je geleefd had waren we voor je raam gaan staan om te zingen en hadden cadeautjes voor de deur gelegd. Je had ons vast niet verstaan door het raam heen dus ook de telefoon erbij waarschijnlijk of mama had het vertaald. Geen feestje voor jou met aspergesoep, tong en veel drank. Ik kan mij eigenlijk geen verjaardag van je herinneren waarin je geen feest gaf. Maar nu kan dat niet in deze tijd, hoe was je daarmee omgegaan. Een facetime feestje had de familie vast voor je opgezet. Mama kan niet naar je graf om bloemen te zetten of het schoon te maken. Ik kom zaterdag dat even doen en kijk dan om mij heen naar al mijn ooms en tantes die daar ook liggen en ik zal even bij jullie zijn. Na dat bezoek even bij mama eten brengen en buiten 3 meter bij haar vandaan zitten. Ik kan haar niet eens knuffelen. Het is zo’n rare tijd maar we doen het om te zorgen dat ze veilig blijft ondanks dat ze toch eigenwijs natuurlijk nog sherlock holmes laat komen ;-). Vanochtend vroeg Julian aan mij of ik paaseieren ging verstoppen met Pasen. Veertien jaar is ie en dat blijft blijft zijn herinnering aan opa zijn verjaardagfeesten. Voor nu lieve pap een klein fotofeestje voor jou op deze blog. Van al je neven en nichten die je echt nog steeds niet vergeten zijn. En moet je eens kijken wat een schitterende gezinnen. Pas vanuit boven een beetje op ons en zorg dat we niet te ziek worden. We missen je.

Je had er nu niet bij willen zijn

Niet zonnig vandaag dat is jammer. Zeker omdat we allemaal thuis zitten vanwege een virus dat over de wereld vele mensen ziek maakt en waaraan ook velen overlijden. Gisteravond sprak ik een vriend met een hotel in Noorwegen. Alles is dicht en hij verwacht ook in de zomer geen gasten. 'Een verloren jaar' waren zijn woorden. De horeca zit dicht. Dit had jij toch niet mee moeten maken. Ik ben benieuwd wat je dan had gedaan, hoe je hiermee om was gegaan. Wat voor creatieve ideeën bij je naar boven waren gekomen. Ik weet zeker dat je iets aparts bedacht had. Maar goed dat we je 12 jaar geleden hebben begraven op deze dag want nu begraven is drama want er mag niemand bij zijn. Dan was je helemaal stil je graf in gedragen. Jij had nog meer dan 600 man op je begrafenis. Nu had je alleen je familie erbij mogen hebben. Dat had je vast saai gevonden. En wij vonden het zoveel troost al die mensen die nog een laatste groet aan je kwamen geven. Zielig voor al diegene die hun geliefden begraven en waar niemand bijna bij mag zijn. Met mama alles goed en dat moet zo blijven. Geen corona voor haar en dus bezoeken wij haar momenteel niet. Wat vreselijk saai is maar ze is graag alleen dus dat komt nu goed uit. En we FaceTimen natuurijl want dat kan ze allemaal! Kus van ons, we vergeten je nooooooooooiiiit!

81 jaar op weer een zonnige dag

Niks geschreven op 18 maart want ik was met mama en Annette shoppen. Dat was een betere besteding van de dag dan bij je te gaan zitten treuren. Wel heb ik je graf even schoongemaakt en geharkt en een bloemetje gelegd. Verder al het geld besteedt aan winkelen ;-) Nu 8 april zijn we niet samen. Mama en Annette gaan wel vanavond samen eten om aan je te denken. Ik haak af want moet morgen naar Munster om verder te gaan revalideren in een whiplash centrum. Misschien was je wel met mij meegereisd naar Duitsland voor een paar nachtjes. En anders misschien bij Tommy langsgereden (als je dat nog had gekund) omdat hij alleen thuis is. We denken nog steeds elke dag aan je maar ik ben wel blij dat het verdriet en het lege gevoel veel minder is. Verdriet slijt blijkbaar echt met de jaren. Je kleinkinderen praten nog vaak over je en hoe jammer ze het vinden dat je dit of dat niet meer meemaakt. Die leegte blijft wel. Dit jaar Mijke slagen aan het gymnasium is ook weer zo'n moment waar je trots op zou zijn. En je beide oudste kleinkinderen Mijke en Tommy worden allebei in juli 18 jaar. Het is bijna ongelooflijk. Zo dankbaar dat mama het allemaal nog meemaakt! Dus..... we missen je, nog elke dag.