Koos Werkeloos

Het blijft raar, elk jaar op 17 maart sluipt er zo'n naar gevoel naar binnen. Een gemis, nog steeds zo groot. Vandaag, op 18 maart 2017 is het 9 jaar geleden dat de pastoor onverwachts langskwam maar duidelijk gestuurd was. En ook dit jaar is er weer een hoop gebeurd zonder je. Annette en ik zijn beiden Koos Werkeloos momenteel. Ik door ziekte helaas maar Annette uit vrije wil. Wat had jij daarvan gevonden, je kanonnen gewoon niks aan het doen. Nou dat niks doen is eigenlijk niet waar. Annette heeft gisteren nog een marathon gelopen in Israel met Jeannette (en daarbij geloof ik de eerste selfie ooit gemaakt, een woord wat jij niet meer gekend hebt), besteedt veel tijd aan mama, de boekhouding en alle achterstand van de afgelopen jaren.

Ikzelf kan zeggen dat proberen beter te worden harder werken is dan ik ooit gedaan heb, het is een 24/7 klus. Ik denk dat je het vooral goed zou hebben gevonden dat we niet 5 dagen op pad waren en de kids tussendoor deden maar dat we er wat meer zijn, er wat bewuster bij kunnen zijn en wat bewuster leven. En net op tijd anders waren de kinderen al te oud. Free en Julian 12 jaar en op het voortgezet onderwijs begonnen, Mijke en Tommy 15 jaar en in de puberkracht van hun leven. Tommy doet dit jaar eindexamen en hij kan niet wachten tot hij zijn scooter rijbewijs kan halen. David 22 jaar vertelt dan altijd dat ie zijn scooter van jou heeft gekregen. David is aan het werk en samenwonend. Ze worden groot en Annette en ik zijn soms heel benieuwd hoe je nu met ze was omgegaan. Want Tommy Johannes de Kippenracer is net zo groot als jij ondertussen en de meiden zijn al bijna jonge dames aan het worden. Eind vorig jaar waren we bang dat we mama net zo snel zouden verliezen als we jou waren verloren. Met uitzaaiingen in longen en botten heeft ook zij het gruwel kanker weer aan boord. Maar ze heeft geluk, de hormoontherapie slaat aan. En pap, je zou zo trots op haar zijn geweest, want ze is super sterk en positief. Ja ze heeft veel pijn en kan niet meer alles doen, maar ze leeft het leven door en wij genieten van haar. En we hopen dat nog heel heel lang te mogen blijven doen.

Annette gaat zich bezinnen over wat ze de komende jaren wil gaan doen en ik ga dit jaar toch echt eens beter worden hopelijk. Ik moet vaak aan je denken als ik in het revalidatiecentrum ben en weet zeker dat als je er nog was geweest je vast wel een keer mee was gegaan om te kijken hoe dat werkt daar. Dan had je in mijn wang geknepen en gezegd; 'Het komt wel goed schatje.' Ja pap, met ons komt het wel goed, maar vandaag laten we even een dikke traan en denken terug aan de dag dat je het leven losliet en we je stem, je lach, je gebulder en je verschijning moesten missen. Fijne dag pap.