Het Uitdammer Die is dichtgevroren. Dus dat betekent weer elke avond ijshockey wedstrijden met het dorp op het ijs. 3 Jaar geleden heeft papa met Frank onze wilg voorzien van enorme kerstlampen. Die zouden meegroeien met de boom. En dat gebeurde ook. De kerstboom zag je al vanuit Zuiderwoude en vanuit het gemaal. Als de kerstboom aan was wist je dat hier iemand thuis is. Bij het ijshockeyen in de avond verlicht hij het ijs. We genoten enorm van die rare kerstboom. Hij brandde van oktober tot april. Altijd als hij aanging moest ik lachen om mijn pa die altijd dat soort rare dingen deed maar nog altijd dankbaar voor onze bijzondere boom.
Maar gisteravond zaterdag 13 februari heeft papa zijn boom het begeven. Terwijl het Olympisch schaatsen op TV was begonnen en de jongens buiten aan het schaatsen waren bij het licht van bouwlampen en natuurlijk de kerstboom ontstond er opeens een enorm vuur in de boom. Wij dachten dat het vuurwerk was want alle lampen bleven gewoon branden en we hadden geen kortsluiting in huis. David kwam aangeschaatst en zag dat het waarschijnlijk brand in een lamp was. Stroom eraf dus maar en kijken als het licht wordt in de ochtend wat het is.
Nu 14 februari Valentijnsdag heb ik onder de boom gestaan. Een deel van het snoer is doorgebrand en een tak geheel verbrand. Papa's kerstboom zal nooit meer branden. Ik heb zitten denken of het een teken was. Maar dan leek het meer op een teken van woede. 15 minuten na de brand in de boom viel een blok in de openhaard eruit. Nog meer vuur. Wat zou dit zijn geweest denk ik de hele tijd. Maar ik denk vooral, wat ontzettend klote dat ook die herinnering voorbij is. Ik kan me niet voorstellen dat papa's boom nooit meer zal branden.
12 opmerkingen:
Lieve B.,
het was anti-lampjes dag. Na het lezen van jouw kerstboomdrama keek ik naar buiten naar het kerstboompje bij mijn vader. En wat denk je? Terwijl ik er afgelopen week nog naar heb gekeken! Feestje daarboven?
Nee, alles vergaat......ook kerstlampjes. Hang er nieuwe in en vergeet dat je dat zelf gedaan hebt.
AM
Ja dat zal ik moeten doen. Alleen waar vind je nog een snoer met echte gloeilampen erin die je jaarlijks zo'n 300,- extra aan stroom kosten?
B
Net hardlopen. Hoofd leegmaken na alle denkprocessen waar ik nu in zit. Het overviel me opeens dat ik a.s. donderdag een belangrijke beslissing moet nemen en dat voelt niet goed. Nou blijkt het ook nog je sterfdag te zijn, dus toeval bestaat niet.
2 weken geleden schrok ik dat ik meer dan twee weken niet op de weblog had gekeken. Het slijt inderdaad, dat valt dan op. Maar naarmate je sterfdag in de buurt komt begint het weer in mijn hoofd te spoken. Twee jaar geleden rond deze tijd zag ik je na een aantal dagen weer en realiseerde me dat het einde echt nabij was. Wat kan ik dan nog steeds boos worden dat je er niet bent. Blijf je missen, had nu echt effe tegen je aan willen praten over de toekomst.
Ik ga je herdenkingsadvertentie maar eens mailen aan het Brabants Dagblad. Want tja je wilde niet vergeten worden en gebeurd ook niet maar het wordt wel steeds stiller om je heen. Donderdag had ik een brabander op kantoor. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, kende Vlijmen vaag maar hij kende Hotel Prinsen niet eens. Toen wist ik dat een tijdperk was afgesloten.
B.
Dinsdag. Geen fijne dag. 2 jaar geleden je laatste dag. Blijf het beleven elk jaar opnieuw.
B.
Mijn zus belde spontaan, of ik iets te doen had vanavond. Nee niks. Dan kom ik wandelen zei ze. Na wat eten gingen we de polder in. WE ZAGEN EEN VALLENDE STER! En die zagen we op het momenten dat 2 jaar geleden onze vader op deze dag op dat tijdstip 19.45 uur in de avond overleed. WAUW, cool pa, hij was supermooi!
B.
Hij stond zelfs bij ons in de krant!!
Ilse
wij denken vandaag een beetje extra aan jullie..
en hopen dat in de 2 jaar dat oom Hans niet meer op deze wereldbol is, het verdriet minder scherp is geworden en de herinneringen mooier zijn
sterkte
Jeannette Ofir Carmel Golan en Meeron
De ster die viel liet een lange streep achter. Zo'n bijzondere vallende ster had ik nog nooit gezien. Het was dinsdagavond (soosavond), net als twee jaar geleden. Toeval, maar ook mooi om te denken dat het geen toeval was en dat we je even gezien hebben. En dat je zag dat we daar samen wandelden en praatten, zoals je alleen met je zus doet.
Vandaag kreeg ik een mail van iemand die zei: Hans was een man die genoot van alles en nog wat. Dat is een leuke herinnering, de kleine dingen waar je enthousiast over kon raken.
Veel liefs,
A
Twee jaar geleden al weer.
Papa was niet thuis, ik zat huilend op de bank.
De tijd vliegt voorbij.
Verdriet niet.
Sophie
Hij is weer voorbij de sterfdag. Heb hele dag in een soort roes rondgelopen met een gevoel, lekker belangrijk allemaal. Vanaf de ochtend al onrustig maar om 19.00 uur ontplofte mijn hoofd van alle herinneringen en gedachten. Dit jaar kon ik niet onder je kerstboom zitten want de lampen zijn doorgebrand en het bankje heeft Roland in elkaar gereden.
Dus maar even binnen met wijntje aan je gedacht.
Blij dat de dag voorbij is, ik vind het niks. De herinneringen zijn mooi en krachtig maar het verdriet zit nog zo diep. Wel mooi om te zien hoeveel mensen nog aan je dachten, even mailde, een sms stuurde of op deze blog schreven.
B.
Pasen weer voorbij, bijna je verjaardag. Dan denk ik terug aan je 69ste verjaardag, in de tuin met stralende zon en met Pasen. Eerst naar de kerk, dan maffe eireren zoeken en natuurlijk aspergesoep. Je maakte er toch altijd een feestje van. En ondanks dat we afgelopen weekend genoten hebben van elkaar in Vlijmen is je gemis groot. We missen je rare ideeen, je plannetjes en je vermaak. Minder missen we je gemopper af en toe maar ach dat deel van je zijn we bijna vergeten.
1e paasdag eten in Hotel Prinsen. Liefdevol opgevangen door Alice. Bijzonder dat ook Loek met familie binnenkwam. We hadden het er net over gehad wie toch die witte roos bij papa had gelegd. We gokte Sophie en we hadden gelijk. Sophie we vinden het altijd bijzonder en heel lief dat je nog zo met papa bezig bent. Ik doe dat zelf ook, even extra laten weten dat je nog heel erg aan ze denkt. Even kusje bij tante Julia en wat voetbal delen bij ome Frans.
Overigens heerlijk gegeten in Hotel Prinsen voor stuk betere prijs. Het terras vind ik er niet uitzien maar ik kan slecht tegen veranderingen dus zal ik wel zijn. We zijn benieuwd naar de glijpartijen en wie de eerste is die met zijn dronken harses er wil parkeren en het terras niet ziet. Als papa er nog was geweest was hij waarschijnlijk de eerste geweest haha, ik zie het hem al doen.
Annette en ik bekeken de tuin, dachten terug aan de appelbomen, de voliare, de schommel en hoeveel groter er het vroeger eruit zag. Het blijft toch een enorme basis voor ons en voor de kinderen is het altijd bijzonder om in opa's hotel te eten. Zo houden we de herinnering levend op zoveel mogelijk manieren.
B.
Een reactie posten